در ۲۷ ژوئن ۱۹۷۴ برای اولین بار بارکد یا همان کد جهانی محصول (UPC) در آمریکا استفاده شد. در این تاریخ، اولین محصولی که با یک بارکد فروخته شد، آدامس Wrigley بود که در یک سوپرمارکت در تروی اوهایو اسکن شد.
لزوم استفاده از بارکد زمانی شکل گرفت که هزینه ارزیابی دوباره‌ی محصولات توسط شرکت‌ها نیاز به نیروی کار بسیار زیاد و زمان بسیار طولانی داشت. بارکد می‌توانست این مشکلات را به‌راحتی حل کند و به همین‌خاطر با معرفی این راهکار، زمان کنترل ورودی و خروجی محصولات به‌سرعت متحول شد و پیشرفت قابل ملاحظه‌ای در بخش خرده‌فروشی‌ها و فروشگاه‌های زنجیره‌ای داخلی آمریکا صورت گرفت.
ایده استفاده از بارکدها ابتدا توسط کمیته‌ای متشکل از شش شرکت بزرگ مطرح شد. پس از مدتی، کمپانی آی بی ام موفق شد بارکدهای نوع UPC را ارائه دهد که شامل پنج نوع محتلف می‌شد و این بارکدها علاوه بر برآورده کردن نیازهای شرکت‌ها می‌توانستند به عنوان معیاری بین‌المللی برای شناسایی کالاها نیز مورد استفاده قرار گیرد.
در استاندارد جدید کد جهانی محصول، هر عدد با دو خط و دو فضای خالی نمایش داده می‌شود که مجموع آن‌ها برای تعریف یک رمزنگاری ۱۲ رقمی استفاده می‌شود.
