زندگی عجیب‌تر هم می‌شود | نقد و بررسی قسمت اول بازی Tell Me Why

بازی های Dontnod Entertainment باید لقب سنگین ترین بازی های داستانی در دنیای بازی ها را به خودشان اختصاص دهند. با این که هیچ غول و دیو و اهریمنی در این بازی ها وجود ندارد و درباره ی موضوعات ترسناکی در آن بحث نمی شود، اما داستان هایی که در آن روایت می شوند سنگین، جدی و مهم هستند. موضوعاتی مانند سلامت روان، بیماری های روحی مانند افسردگی، اضطراب و PTSD، زندگی خانوادگی بد، نژادپرستی و مهاجرستیزی، موضوعاتی نیستند که هر استودیویی جرئت کند طرفشان برود و در عین اشاره به این موضوعات، بازی های سرگرم کننده ای خلق کند. پس از استقبال مخاطبان از بازی Life is Strange که به موضوعات اجتماعی مهمی اشاره می کرد، استودیوی Dontnod در نسخه ی دوم این بازی بسیار نترس‌تر ظاهر شد و مسائل سیاسی – اجتماعی جدی تری را مطرح کرد. البته نهایتاً بیان این موضوعات خیلی به نفع بازی تمام نشد و تم سیاسی بازی بعضی ها را از خود راند، اما جرئتی که این استودیو در بیان داستان دو برادر مهاجر در Life is Strange 2 به خرج داد، اکنون باعث شده اثر جدید این استودیو یعنی Tell Me Why، پخته تر به نظر برسد. مانند آثار قبلی Dontnod Entertainment، این بازی نیز به موضوعاتی اشاره می کند که در دنیای بازی ها بسیار کم نظیر و یونیک هستند. اما Dontnod فقط به خاطر این موضوعات حساس معروف نشده و همیشه یک عامل فراطبیعی نیز در بازی وجود دارد که داستان را جذاب تر کند. این عامل فراطبیعی در Tell Me Why، ارتباط ذهنی یا تلپاتی دو شخصیت اصلی بازی است. آن ها می توانند خاطرات هم دیگر را ببینند و صدای یکدیگر را بدون حرف زدن در سرِ هم بشنوند. اما مانند اکثر بازی های ماجرایی دیگر که تمرکز زیادی روی داستان دارند، Tell Me Why از نبود یک گیم پلی جذاب رنج می برد. البته از آنجایی که این قسمت اول بازی است و دو اپیزود دیگر نیز به زودی منتشر خواهند شد، این اشکالات را می توان کمی نادیده گرفت. چرا که Life is Strange نیز اوایل بازی گیم پلی چندان جذابی نداشت و این موضوع با مرور و با پیشرفت در بازی بهتر و بهتر شد.

اما باید بگویم به عنوان یک طرفدار پر و پا قرص بازی های ماجرایی، Tell Me Why یکی از بهترین بازی هایی است که در یکی دو سال اخیر بازی کرده ام و اگر دو قسمت بعدی موفق شوند داستان بازی را به آن اوجی که همه مان از Dontnod انتظار داریم برسانند، پس از عرضه ی هر سه قسمت یک بازی واقعاً عالی خواهیم داشت. در ادامه با من، گیمفا و نقد و بررسی قسمت اول بازی Tell Me Why همراه باشید.

جرئتی که این استودیو در بیان داستان دو برادر مهاجر در Life is Strange 2 به خرج داد، اکنون باعث شده اثر جدید این استودیو یعنی Tell Me Why، پخته تر به نظر برسد. مانند آثار قبلی Dontnod Entertainment، این بازی نیز به موضوعاتی اشاره می کند که در دنیای بازی ها بسیار کم نظیر و یونیک هستند. اما Dontnod فقط به خاطر این موضوعات حساس معروف نشده و همیشه یک عامل فراطبیعی نیز در بازی وجود دارد که داستان را جذاب تر کند. این عامل فراطبیعی در Tell Me Why، ارتباط ذهنی یا تلپاتی دو شخصیت اصلی بازی است. آن ها می توانند خاطرات هم دیگر را ببینند و صدای یکدیگر را بدون حرف زدن در سرِ هم بشنوند.

داستان Tell Me Why، مهم ترین المان آن است و با توجه به اینکه بازی از لحاظ گیم پلی کمی می لنگد، کل بار روایی بازی بر دوش کاراکترها، دیالوگ ها و اتفاقات بازی افتاده است. این داستان درباره ی یک خواهر و برادر دوقلو به نام های Alyson و Tyler است که پس از ده سال می خواهند برای اولین بار یکدیگر را ببینند. البته داستان از کمی قبل تر شروع می شود؛ از نقطه ای که پلیس دارد از پسر بچه ای بازجویی می کند و پسربچه با گریه اعتراف می کند که برای دفاع از جان خود، مجبور شده مادرش را بکشد. این موضوع در ادامه ی داستان بیشتر باز می شود و می فهمید که این پسر بچه که بوده و چرا در چنین موقعیتی قرار گرفته که مجبور شده مادرش را بکشد، اما همین کات سین تکان دهنده در ابتدای بازی نشان می دهد که قرار است با موضوعات جدی و تاریکی دست و پنجه نرم کنید. در همان اوایل بازی می فهمید که Alyson و Tyler جدا از هم بزرگ شده اند؛ Tyler در کنار مادرش و Alyson پیش مردی به نام Eddy که پدر او نبوده است. همچنین پس از مدت کمی می فهمید که تایلر ترنس جندر است و بازی قرار است حقوق این دسته را نیز زیر ذره بین قرار دهد و به زندگی سخت آن ها و نگاهی که از سمت جامعه به آن ها می شود بپردازد. از طرف دیگر Tell Me Why مانند Life Is Strange به مشکلات روانی نیز اشاره دارد. Alyson در یک قسمت از بازی دچار حمله ی عصبی می شود و باید به او کمک کنید تا به حالت عادی برگردد. خلاصه Tell Me Why به طور پیوسته موضوع جدیدی دارد که رو کند. موضوعاتی که همگی در دنیای امروزی اهمیت ویژه ای دارند و وظیفه ی هر کسی است که آگاهی خودش را در مورد این موضوع ها بالا ببرد. به همین دلیل هم هست که هر ساله در هر شاخه ای از هنر، شاهد پرداخته شدن به این موضوع ها هستیم. چون هنوز مسائل پیش پا افتاده ای مانند بیماری های روانی، کامل در جامعه های سنتی جا نیفتاده اند و این وظیفه ی هنر و رسانه است که این موضوعات را به شیوه ای دیگر توضیح دهد و نقاط کور آن را شفاف سازی کند. جای خشنودی است که بازی هایی مانند Tell Me Why ساخته می شوند تا به این موضوعات بپردازند و مخاطب جوان تر را نیز با این چالش های زندگی آشنا کنند.

داستان درباره ی یک خواهر و برادر دوقلو به نام های Alyson و Tyler است که پس از ده سال می خواهند برای اولین بار یکدیگر را ببینند. البته داستان از کمی قبل تر شروع می شود؛ از نقطه ای که پلیس دارد از پسر بچه ای بازجویی می کند و پسربچه با گریه اعتراف می کند که برای دفاع از جان خود، مجبور شده مادرش را بکشد. این موضوع در ادامه ی داستان بیشتر باز می شود و می فهمید که این پسر بچه که بوده و چرا در چنین موقعیتی قرار گرفته که مجبور شده مادرش را بکشد، اما همین کات سین تکان دهنده در ابتدای بازی نشان می دهد که قرار است با موضوعات جدی و تاریکی دست و پنجه نرم کنید.

اما به جز تمام این موضوعات جدی و بعضاً تاریک، بازی چیز دیگری هم برای عرضه کردن دارد. در واقع موضوعاتی که از آن ها نام بردم، همگی جزئی جدایی ناپذیر از Tell Me Why هستند، اما همه ی ماجرا نیستند. Tell Me Why به خوبی موفق شده تا میان بخش فراطبیعی داستان و بخش اجتماعی آن تعادل برقرار کند و این دو بخش را با یکدیگر به شیوه ای ادغام کند که عجیب و گسسته از هم به نظر نرسند. کاراکترهای بازی نیز به این موضوع کمک می کنند. دقتی که در جزئیات زندگی هر کاراکتر به کار رفته مثال زدنی است. تا وقتی بازی نامی از یک کاراکتر جدید می آورد که در گذشته ی آلیسون و تایلر نقش پررنگی داشته اند، جزئیات زندگی او طوری مطرح می شود که گویا شما نیز مانند آلیسون و تایلر او را از قبل می شناختید. یا وقتی برای اولین بار وارد خانه ی کودکی این دو نفر می شوید، جزئیات خاطراتی که به ذهن آن ها می رسد به دقت کنار یکدیگر چیده شده است. البته این را هم باید بگویم که با وجود این پیوستگی، باز هم بعضی جاهای داستان به خوبی پرداخت نشده و بازی یک سری مشکلات روایی نیز دارد. مخصوصاً بخش دوم بازی کمی بی جان و ضعیف دنبال می شود، اما اگر تا بخش سوم صبر کنید، نتیجه اش را خواهید گرفت. بر خلاف Life Is Strange و Life Is Strange 2 و یا حتی The Walking Dead ساخته ی شرکت Telltale که اکثر اپیزودهایشان با یک Cliffhanger به پایان می رسید، Tell Me Why در همان اپیزود اول سوال اصلی مطرح شده در ابتدای بازی را به جواب می رساند. البته با توجه به اینکه اپیزودهای بعدی Tell Me Why با فاصله ی بسیار کمتری نسبت به بازی های نامبرده منتشر خواهد شد، انگیزه ی کافی برای شروع اپیزودهای دیگر وجود خواهد داشت. چون با اینکه مسئله ی اصلی بازی تا حد خوبی پاسخ داده می شود، اما سوال های دیگری در پایان اپیزود اول به وجود می آید که به جواب احتیاج خواهند داشت.

Tell Me Why به خوبی موفق شده تا میان بخش فراطبیعی داستان و بخش اجتماعی آن تعادل برقرار کند و این دو بخش را با یکدیگر به شیوه ای ادغام کند که عجیب و گسسته از هم به نظر نرسند. کاراکترهای بازی نیز به این موضوع کمک می کنند. دقتی که در جزئیات زندگی هر کاراکتر به کار رفته مثال زدنی است.

بخش گیم پلی بازی بیشتر به یک بازی اشاره و کلیک شباهت دارد. شما در محیط راه می روید و دنبال آیتم هایی می گردید که بخشی از معما را برایتان حل می کنند. بعضی وقت ها این آیتم ها کمی خارج از دسترس اند و انتخاب کردن آن ها ممکن است روی اعصاب باشد. از مشکلات دیگر گیم پلی، یکنواخت بودن آن است. کل اپیزود اول چیزی حدود سه ساعت به طول می انجامد و در کل این مدت به جز یکی دو صحنه، گیم پلی شما خلاصه شده در راه رفتن، انتخاب دیالوگ و کلیک کردن روی اشیای مختلف. این فرمول پس از مدت کوتاهی تکراری می شود و از آنجا که اپیزود اول بازی، آن قدر اتفاق هیجان انگیزی ندارد که بتواند ضعف گیم پلی را بپوشاند، Tell Me Why در کل کمی خسته کننده می شود. به جز این، انتخاب دیالوگ ها هم کمی عجیب است. در PC، شما باید ابتدا دکمه ی Shift را نگه دارید و سپس با اسکرول ماوس‌تان از بین دو دیالوگ، یکی را انتخاب کنید. اصولاً انتخاب دیالوگ در دو مرحله چیزی نیست که ضروری باشد و دلیل سازندگان برای این کار نامعلوم است! البته بخش هایی از بازی هستند که گیم پلی خوبی را ارائه می دهند. برای مثال هنگامی که آلیسون و تایلر معماهای بازی را با استفاده از تلپاتی حل می کنند خوش ساخت و سرگرم کننده هستند. امیدوارم در اپیزودهای بعدی این بخش های جذاب بیشتر شوند و بازی از یکنواختی که دچارش است، خارج شود.

از مشکلات گیم پلی، یکنواخت بودن آن است. کل اپیزود اول چیزی حدود سه ساعت به طول می انجامد و در کل این مدت به جز یکی دو صحنه، گیم پلی شما خلاصه شده در راه رفتن، انتخاب دیالوگ و کلیک کردن روی اشیای مختلف. این فرمول پس از مدت کوتاهی تکراری می شود و از آنجا که اپیزود اول بازی، آن قدر اتفاق هیجان انگیزی ندارد که بتواند ضعف گیم پلی را بپوشاند، Tell Me Why در کل کمی خسته کننده می شود.

Tell Me Why از نظر بصری بازی زیبایی است. سازندگان موفق شده اند با استایل خاص گرافیکی خود که در Life is Strange هم آن را دیده بودیم، منظره های بسیار زیبایی خلق کنند. بازی در مناطق سردسیری رخ می دهد و مناظری مانند کوه های پوشیده شده از برف، دریاچه های یخی و خانه های چوبی مخصوص این مناطق، هر کسی که مثل من عاشق سرما و برف باشد را سرحال می آورد. قطعات موسیقی استفاده شده در بازی نیز با تم کلی بازی همخوانی خوبی دارند. البته کیفیت صداگذاری شخصیت ها کمی از حد انتظار پایین تر است و بعضی وقت ها احساسات کاراکترها با صدایشان همخوانی ندارد.

آلیسون و تایلر دائماً صحنه هایی از کودکی خود را به خاطر می آورند. پیوستگی داستان بازی واقعاً خوب است.

روی هم رفته، Tell Me Why با وجود اشکالاتی که دارد، حتماً وقت و انرژی تان را دارد. به خصوص که Dontnod قبلاً هم ثابت کرده که بازی هایش در هر اپیزود جذاب و جذاب تر می شوند. اگر طرفدار بازی هایی مانند Life is Strange، Gone Home و به طور کلی سبک ماجرایی هستید، Tell Me Why را از دست ندهید.