فیلم «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد» اثری‌ست که می‌توان به عنوان یک «رفع تکلیف» در کارنامه سینماییِ «کریستوفر نولان» از آن نام برد و تبعاً نیز در سه‌گانه‌ی بتمنِ نولان حضوری غالباً دکوراتیو پیدا می‌کند. نولان در این فیلم همچنان با استفاده از آن دستاویز و نقطهٔ جذابیّت این سه‌گانه در میان عموم یعنی عمیق/مفهوم‌سازیِ متظاهرانه با تکیه بر ادبیات‌محوری و کلام‌گرایی [ترجیح‌داده‌شده و غالب‌شده بر رویکردِ ابژکتیویته در پلات فیلم] توأم با حقه‌های تکنیکال (تدوین‌موازی و کات‌های سریع در عینِ کنش‌ها و موقعیت‌های برجسته و تنش‌زا) یک مرعوبیّت ظاهری اما حقیقتاً تاریخ-انقضا-دار، فیلمش را ساخته و پیش برده است اما با این تفاوت بزرگ در این قسمت از سه‌گانه که هیچ رویکردِ سمپاتیکی وجود ندارد تا همچون قسمتِ دیدنیِ پیشین حداقل یک آنتاگونیستِ کاریزماتیک از دل اثر توانسته باشد خروج کند.
