آنچه که فیلم «تکه‌ای آبی»، گای گرین را یک قدم جلوتر از اثر آرتور پن، «معجزه گر» قرار می‌دهد، حرکتی است برپایه شخصیت و تعامل آن با محیط و رابطه‌ای او با جهان پیرامونش. اگر در فیلم پن تنها نظاره گر سختی‌های آموزش هلن کلر با بازی درخشان پتی دوک بودیم، و محوریت فیلم اساسا بر روی سختی آموزش او و سختی کار برای مربی‌اش، آن سالیوان (آن بنکرافت) بود، در اینجا نه تنها شاهد بازی‌ای به همان اندازه خوب از الیزابت هارتمن در نقش سلینا هستیم، بلکه درد‌ها و ضعف‌های شخصیت بسیار ملموس‌تر از اثر پن است. گرین توانسته بدون آنکه بخواهد از حس ترحم مخاطب در جهت سمپاتی با شخصیت سوء استفاده کند ما را با جهان سلینا همراه، و زیست او را به زیست مخاطب پیوند زند.
ادامه مطلب را از اینجا بخوانید.
