«برخورد کوتاه» اثر دیوید لین خیال‌گونه، تلخیِ اسارت گرفته‌ی رویایی را از کلمات زنی به اسم لارا به تصویر می‌کشد. با سینما فارس برای مذمت رویای این زن از دل تراوش احساسات همراه باشید.
دوید لین بن‌مایه نمایشنامه‌ای به اسم Still life اثر نوئل کوارد به مدیوم سینما می‌آورد و پلات بخش‌گویی شده‌ای را شیمی یک رابطه‌ی عاشقانه در آن تعبیه شده است به مخاطب ارائه می‌دهد. برخورد کوتاه فراتر از تعریف ساریس از سینما، جنبه‌ای معضل به آن می‌بخشد و شخصیت را غرق در امیالش به مصاف تقدیر می‌برد و آنگاه است که مخاطب درگیر می‌شود و با یک اگر جادویی خود را مقابل دوربین لین می‌بیند. «اگر من جای لارا بودم چه می‌کردم؟»
کافه تریایی که در اولین سکانس فیلم می‌بینیم و خداحافظی سرد لارا و الک با سببیتی اعصاب رونده.
در واقع سه پرده‌ی فیلم که بستری مشخص برای پرداخت به شخصیت، موقعیت و تأویل موقعیت‌های حساس برانگیز است زبردستانه از بُعدی دیگر دست به دراماتیزه کردن جغرافیا و موقعیت شخصیت‌ها در تک تک پلان‌ها می‌زند.
این سکانس اول که می‌بایست سکانس آخر باشد، با طرح کنجکاوی برای ما پیش از پرداخت به هر مولفه‌ای نقطه عطف اول فیلم می‌شود و مخاطب را با تسلسل فلش‌بک‌ها به بدنه فیلم می‌راند. در واقع این این از نوع تأویل ارجاعی فراست‌وار به عرصه‌ی ناب سینمای امپرسیونیستی دارد که بزرگنمایی رمامنتیسیم در آن به بازی گرفته می‌شود.
ادامه مقاله را از اینجا بخوانید.
